سیستم ترمز در آسانسور

در صورت قطع برق یا قطع برق سیستم کنترل، سیستم ترمز آسانسور باید به طور اتوماتیک عمل کند،
لذا از ترمزهای اصطکاکی الکترومغناطیسی استفاده می شود.
اگر کابین با 125% بار نامی خود در سرعت معمول خود حرکت کند، ترمز ها باید قادر به توقف کامل سیستم باشند و بلافاصله سیستم را در حالت ساکن نگهدارند.
شتاب منفی این حالت نباید بیشتر از آنچه در اثر عملکرد سیستم مکانیزم ایمنی بالابر و یا توقف کابین در اثر برخورد با ضربه گیر ها بوجود می آید باشد.
ترمز معمولا در روی محور سرعت زیاد نصب می شود (محور موتور ) زیرا در روی این محور گشتاور لازم برای ترمز نسبتا کم است،
البته مشروط بر اینکه دور توسط وسائل مکانیکی مستقیم به محور چرخ رانش (سیلندر دنده زنجیر ) متصل شده باشد.
با ماشین هایی که به طریق غیر مستقیم متصل هستند و از تسمه با مقطع 7 و تسمه های دندانه دار و یا زنجیر استفاه می کند.
ترمز باید در روی محور رانش باشد تا اگر تسمه و یا زنجیر عمل نکرد،ترمز عمل کرده باشد.
ترمز باید توسط فنرهای فشاری و یا نیروی وزن عمل کند.

ترمز توسط الکترومغناطیس و یا الکتروهیدرولیک باز می‌شوند.
اگر جریان برق قطع شود باید حداقل دو وسیله مستقل الکتریکی کنترل کننده داشته باشد.
در صورت قطع جریان برق، ترمز باید بلافاصله عمل نماید.
هنگامیکه موتور گیربکس با یک وسیله دستی اضطراری مجهز باشد ترمز باید طوری طراحی شده باشد که توسط دست بتوان آن را باز کرد.
فشار دائمی توسط نفر این ترمز باز بماند.
معمول ترین نوع ترمز آسانسور نوع الکترومغناطیس است که کفشک های ترمز با یک لایه مجهز شده توسط فنر فشرده می شود و دارای مغناطیس نیز می باشد.
باز شدن ترمز توسط جریان برق در سولونوئید اتفاق می افتد و اگر جریان قطع شود کفشک ترمز دوباره سیلندر را بعلت فشار فنر دربر می گیرند و کوپل ترمز را اعمال می کنند.

ترمزهای آسانسور معمولا از چه نوعی است؟

آن‌ها معمولا از نوع گیرش خارجی هستند که از دو کفشک تشکیل شده ولی بندرت از نوع باز شونده داخل در ماشین های بدون چرخ دنده با ابعاد بزرگ نیز استفاده می شود.
ترمز از نوع تسمه ای در رابطه با آسانسورها مجاز نیست و نوع ترمز دیسکی نیز کمیاب می باشد. کفشکهای ترمز ممکن است از نوع ثابت در روی بازوهای عمل کنده و یا لولا شده با حالت خود تنظیم باشد.
ترمزهای با طراحی نوع اول ساده هستند، ولی تنظیم دقیق و بازدید مرتب نیاز دارند تا مطمئن شویم که فشار در منطقه تماس بین کفشک و سیلندر بطور یکنواخت وجود دارد
تا از سایش غیر یکنواخت در روی پوشش ترمز جلوگیری شود.
برای ترمز با طراحی نوع دوم این مسئله ساده تر است ولی ساختمان آن پیچیده تر می باشد.
وسائل فنر اصطکاک باید در روی کفشک ها باشد از تماس ناخواسته در ته ترمز با سیلندر جلوگیری گردد.
مگنت را می توان در روی یک بازو نصب کرد تا نیروی کافی برای باز کردن ترمز اعمال کند و یا در وضعیت عمودی نصب شود
و از طریق بازوها بر روی مکانیزم اعمال نیرو کند.

کفشک ها با پوششی از مواد با ضریب اصطکاک بالا تشکیل شده که باید به خوبی بر روی کفشک قرار گرفته باشد معمولا از طریق پرچ هائی که به داخل رفته باشد و از مس یا برنز باشد وصل می شود.این پوشش از جنس آزبست نباید باشد.

ابعاد و کاهش فشار مخصوص

ابعاد باید به اندازه کافی باشد که باعث کاهش فشار مخصوص و کمتر شدن سایش شود.
هر چند که ضریب اصطکاک پوشش ترمز اگر زیاد باشد،
خوب است ولی زیاد از حد بودن آن باعث می شود که توقف نهائی همراه با تکان شدید باشد،
این پدیده را می توان با استفاده از فلز روی (zn ) در پوشش روی کفشک های ترمز از بین برد.
زیرا روی به عنوان یک روغنکاری کننده خشک دائمی عمل می کند و باعث کم شدن کشیدگی ترمز می شود.
پین های اتصال پوشش برنزی برای کفشک های کوچک استفاده می شود و گریس کاری می شود،
تا برای روغنکاری دراز مدت آماده باشد در حالیکه این پین ها از جنس فولادی در یاتاقان های برنزی برای انواع بزرگتر می باشد.

در شکل، یک ترمز آسانسور که با برق d.c کار می کند نشان داده شده است.
این نوع اخیرا با کویل هایی که برای کار نیم ساعته کافی هستند مجهز شده اند.
ممکن است برای یک ساعت و یا سرویس دائم استفاده شوند البته مقدار گشتاور کاهش می یابد.
پوسته و بازوها از چدن با کیفیت مناسب می باشد.
پوشش ترمز مستقیما بر روی بازوها نصب شده است.
فنر زیر محور دوران بازوها قرار گرفته است.
تنظیم گشتاور ترمز توسط یک پیچ که در انتهای بازو قرار ردارد.
با آن نیروی فشاری فنر تغییر می کند انجام می شود.
بهترین نتایج وقتی گرفته می شود که غلطکی که ترمز بر روی آن اعمال می شود از چدن پرلیتی با سختی 150 HB باشد بدست می آید.
مغناطیس d.c عملکرد آرامی دارد در نتیجه در جائیکه سکوت لازم است مثل بالابر مسافری استفاده می شود.